Op het moment dat Bas me vroeg of ik zin had om samen door Amerika te gaan fietsen stond één staat reeds in het hypothetische routeschema gebeiteld: South Dakota. Eenmaal onderweg vroegen de Amerikanen, die dan weer in andere staten zoals Iowa en Minnesota woonden, zich geregeld af wat we daar dan precies zochten. In South Dakota was immers niks. En niemand. Achthonderdduizend mensen op een stuk land waar Nederland vijf keer in past. Maar Bas was er drie jaar terug al eens geweest en wilde weer.
Austin, een vriend van Bas, woont in Pierre - dat met krap 15.000 inwoners de op-een-na-kleinste staatshoofdstad is - en daar zouden we gaan logeren. En zo was de weg naar Pierre de eerste van onze route die ik opzocht met Google Maps. Op een, waarschijnlijk, regenachtige maandagmorgen ergens in pak hem beet februari. Highway 34, een geel lijntje dwars over de kaart van een land waar ik nog nooit was geweest.
En opeens was ik er. We fietsten over het gele lijntje. En ik weet niet of het ligt aan mijn googlesessie, maar fietsend over de 34 bekroop mij het vreemde gevoel dat dit precies was zoals ik het me had voorgesteld. Een lange rechte weg dwars door de prairie, een schijnbaar onveranderlijk landschap in de brandende zon, met om de paar minuten een voorbij razende truck of een groepje nonchalant groetende motorrijders en om de twee mijl een min of nog minder herkenbare roadkill, als je geluk had zonder bijbehorend geurboeket. Na het tankstation in Stephan stond een bordje. 'Next service 49 miles'. En inderdaad, we zijn niks tot Pierre meer tegengekomen. Onze bidons vulden we bij een kraantje naast een leegstaande hunting lodge, een halve mijl van de weg. Voor het eerst voelde ik de weidsheid van Amerika in zijn volle glorie. Het was groots en op hetzelfde moment intimiderend. We waren aangekomen in wat niet eens zo lang geleden nog het Wilde Westen was. Nog geen honderdvijftig jaar geleden was hier de strijd tussen de cowboys en de indianen nog volop aan de gang.
Een dag voor Pierre sliepen we bij de vader van Austin, Elton, en zijn vrouw July in het dorpje Wessington Springs. Dat had Austin voor ons geregeld. En aangezien Elton een echte cowboy is, met een ranch en paarden en een stuk land waar zijn vee op rondloopt, en wij dat niet zijn, kregen wij cowboyles. Daar had hij al weken naar uit gekeken, om deze fietsers uit Nederland op twee van zijn paarden te hijsen. Het was mijn tweede keer ooit op en paard, maar deze keer had ik in ieder geval de juiste spijkerbroek met bijbehorende riem, laarzen en, uiteraard, een hoed. Die iets te groot was waardoor hij steeds van mijn hoofd afwoei. Maar goed, je moet ergens beginnen. Anderhalf uur reden we rond over zijn land, door zijn heuvels, om zijn runderen uiteindelijk bij het beekje naast de steile helling te vinden. Het was verassend ontspannen. En ook Elton vond het er goed uitzien. Maar misschien was dat omdat ik Bill, zijn oudste paard had gekregen, van wie het bij elke heuvel de vraag was wie er aan het langste eind zou trekken. Bill of de heuvel. Vervolgens namen Elton en July ons mee uit eten in het plaatselijke - en enige - cafe, dat samen met de zuidkant van het dorp drie jaar geleden nog volledig was verwoest door een tornado. We leken wel locals, zei hij, terwijl wij nog altijd in cowboyoutfit de bar betraden. En daarna lieten ze ons de rest van het dorp zien. Inclusief de gedenkplek die Elton zestien jaar geleden had gemaakt voor zijn overleden vriend en semi-bekende countryzanger Kyle Evans. Haast niemand wist dat hij daarachter zat, maar daar was het hem niet om te doen. Om de zoveel tijd kwam hij er terug om het gras te maaien. Wat hij, zo zag hij nu, al te lang niet had gedaan.
Ik denk niet dat ik ooit iemand heb ontmoet die zo trots was op de plek waar hij woonde. Op zijn paarden, zijn huis en zijn dorp. Op zijn dorpsgenoten die hij stuk voor stuk met hetzelfde enthousiasme begroette. Dit was de plek waar hij het liefst wilde zijn, hij was nergens anders thuis dan hier en hij deed niets liever dan ons die plek laten zien. Toen we thuiskwamen verontschuldigde hij zich, hij ging toch nog snel even terug om het gras van Kyle te maaien. Hij kon niet hebben dat het er uitgerekend op 4 juli slordig bij zou liggen.
Op die dag vieren de Amerikanen het moment dat 56 mannen - waaronder latere presidenten als Washington en Jefferson - in 1776 de onafhankelijkheidsverklaring ondertekenden. Wat de geboorte van het moderne Amerika inluidde. In Pierre, en volgens mij in de meeste delen van het land, gebeurt dat met bier en vuurwerk. Ik weet niet of er bijvoorbeeld veel inhoudelijke gesprekken worden gevoerd over hoe de Native Americans zijn behandeld nadat Amerika zich losmaakte van de Engelse kroon - maar gezellig was het wel, op onze campingstoelen zittend aan de Missouri kijkend naar het vuurwerk aan de overkant van de rivier.
In de dagen die volgden bleek dat in South Dakota veel meer te zien was dan ons vooraf werd voorspeld. Eerst fietsten we met zonsopgang door de Badlands, een van de beroemdste national parks van de VS om twee dagen later aan te komen in de Black Hills. Een gebergte in het zuidwesten van de staat. Onze eerste echte bergen. Om daar rustig aan te wennen boekten we een Airbnb vlak naast de eerste helling om een paar dagen zonder bagage rond te fietsen. Wat zwaar genoeg bleek te zijn. Al gauw draaiden we onze rondjes in het laagste verzet. Allemaal training voor de Rockies. Tegen die tijd, bleven we herhalen, zijn we er zeker klaar voor.
De Black Hills is een, voor de indianen, heilig gebergte. In eerste instantie, nadat hun verzet tegen de settlers definitief was gebroken, kregen ze het westelijke deel van de staat toebedeeld om er te wonen. Totdat er goud werd gevonden in de bergen, toen was ook dat gebied niet meer van hun en werd hun leefgebied nog kleiner. En vervolgens besloot ook nog iemand om in een van die heilige bergen de hoofden van vier oud-presidenten - waaronder wederom Washington en Jefferson - uit te hakken. Dat werd Mount Rushmore. Het beeldhouwwerk is een van de grootste trekpleisters van de staat, en, het moet gezegd, naast vervreemdend is het een indrukwekkend gezicht. Zeker met een vanille-ijsje volgens Jeffersons recept in je hand. Wat ik niet wist is dat een paar mijl verderop nog een gigantisch beeldhouwwerk in de maak is. Na Rushmore rees bij een aantal mannen, waaronder een aantal chiefs, het plan om naast de grote witte ook de grote rode mannen te eren. Crazy Horse moet, als het af is, het grootste beeldhouwwerk ooit worden. We zien opperhoofd Crazy Horse - die bij leven nooit afgebeeld wilde worden - zittend op zijn paard, uitkijkend over de vlakten van South Dakota. ‘My lands are where my dead lie buried’ - zoals hij ooit gezegd zou hebben - wordt uitgebeeld door zijn uitgestrekte arm met wijzende vinger. Ooit was dit zijn land. De plek waar hij is geboren en waar hij tijdens de slag om Little Bighorn in 1876 zou sterven. Ruim dertien jaar voordat South Dakota een staat zou worden. De eerste staat in ons routeboekje.
Erkend leerbedrijf